Talking Heads - Remain in Light (1980)

Knappe plaat met David Byrne op zijn nerveuste best in het begin met 'Born under Punches' en 'Once in a Lifetime'. Halverwege kalmeert de boel een beetje zonder aan intensiteit in te boeken. Vooral 'Listening Wind' is een topper.

Voor mij één van de beste platen van de jaren 80.

Listening Wind is inderdaad huiveringwekkend mooi !

Gouwe ouwe zenders die op mijn baantjes nog weleens aanstaan zijn vaak niet denderend qua muziek. Maar heel soms komt ineens zoiets als Once in a Lifetime voorbij. Dan is m'n dag goed. Wat een geniaal nummer is dat toch.

Hmmmmmm. Een beetje een raar album dat ongekende hoogtepunten(Once In A Lifetime is echt zó ontzettend goed) afwisselt met ongeïnspireerde meuk(The Overload). Ik word af en toe ook een beetje onpasselijk dat van dat nerveuze gedoe van de zanger. Er zitten een aantal erg leuke effectjes in de nummers zoals bij 'Burn Under Punches' waar ik soms het idee heb dat ik luister naar een level van Super Mario en de de gitaar op het einde van 'The Great Curve' is ook geweldig. Dan heb je nog dat geweldig mystieke nummer 'Listening Wind'. Ook een waar juweeltje. Al met al kom ik uit op 4 sterretjes.

voor mij nog altijd het meesterwerk van de heads : ontoegankelijk maar na 6 a7 luisterbeurten kon ik hem indertijd niet meer weghalen van mijn draaitafel, die rhythms , die bas, die zang van neurotische byrne , en die onverklaarbare teksten, schitternd, en vooral de latere concerten met belew en nog een deel artiesten waren waanzinnig goed, een aanloop naar 'stop making sense'

Volgens velen dé Talking Heads-plaat. Ik vind hem zeker goed, maar ik luister dan toch liever naar albums als Fear of Music, Stop Making Sense (en eigenlijk ook wel naar Little Creatures).
Dat wil niet zeggen dat ik dit album zoveel minder vind. Ik geef niet voor niets 4 sterren. Feit is dat ik hier minder snel naar grijp. Misschien wat ontoegankelijker. Ook denk ik dat dit wat minder constant is in vergelijking met bv een Fear in Music.
Maar hoe dan ook: een klassieker, die bij mij persoonlijk in het rijtje zeer goede cd's valt (en dus geen persoonlijke klassieker ).

Het knappe vind ik dat de plaat na 26 jaar nog steeds niet gedateerd klinkt! Ik vind dit e e n van de beste van de Talking Heads en ik draai e'm graag voor het slapen gaan: al die bliepjes zijn lekker licht hypnotiserend!
Persoonlijke favorieten: The Great Curve en Born under Punches! Once in a Lifetime BLIJFT heerlijk om naar te luisteren.

Net weer eens beluisterd en het blijft voor mij nog steeds de allerbeste van de Talking Heads.

Wat op Fear of Music nog slechts mondjesmaat werd toegepast komt hier tot volle bloei - een soort van nerveuse opgejaagde grotestads pop/funk naadloos gekoppeld aan Afrikaanse percussiepatronen en een bijna gospelachtige samenzang.

En natuurlijk mag de rol van Brian Eno als producer hier niet onderschat worden. Hij voegt op subtiele wijze dingen toe, herhaalt passages, trekt geluiden uit elkaar en frommelt ze weer terug en is zo nadrukkelijk (mede)verantwoordelijk voor het unieke geluid dat het album, ruim 25 jaar na dato, nog steeds zo bijzonder maakt.

Volgens mij ook een van de beste TH platen, alhoewel ik ze voornamelijk via verzamelaars ken Ik ga deze eens helemaal aanschaffen

Naast 'Little Creatures' het beste van TH.

Little Creatures?! Wat mij betreft was het na dit album wel over met de TH.

Wat mij betreft niet dus, dat duurde iets langer

Vergeet ook 'Stop making sense' niet, een perfecte live plaat.

Ja, die is ook wel leuk, maar het mist een beetje het onstuimige van de 2 platen voor deze...

Blijft toch een top-plaat. De donkere kant van Heads boeit mij het meest

Ik kwam deze band geregeld tegen in recensies van Franz Ferdinand en ik was dus wel benieuwd. Mijn vader is een grote fan van de Talking Heads, dus 2 jaar geleden deze eens geluisterd. Ik vond er echt niks aan. Die nerveuze stem van David Byrne, die funky gitaartjes, die exotische percussie. Ik kon er helemaal niks mee, op het briljante Once in a Lifetime na. Ik dacht ook wel dat ik er misschien nog niet helemaal aan toe was en nam dus voor om dit album wat later nog eens te luisteren.
Een paar maanden geleden dus gedaan en nu beviel het mij veel beter. Die nerveuze stem, die funky gitaartjes, die exotische percussie. Ik vond het geweldig. Ik vind het nog steeds echt heel goed, maar toch raakt het me ook niet heel erg. Toch zijn het allemaal hele goede nummers en een paar briljante (Once in a Lifetime en Born Under Punches ). Bij The Overload moet ik altijd aan Joy Division denken. Outsiders van Franz Ferdinand zou trouwens echt prima op dit album hebben gepast. Verder vind ik de vergelijkingen van veel nieuwe bands met de Talking Heads een beetje vergezocht.
Ook al luister ik het album niet vaak, het is een prima album. Dus vandaar geef ik hier 4* aan.

Inderdaad een vrij ontoegankelijke plaat, zo na een oppervlakkig luisteren... Moet ik later maar eens herproberen.
3,25*

Nagenoeg de perfecste popplaat die ik ooit gehoord heb !
Wat een ritmes, wat een sound, wat een beats wat een melodiëen, man, man, man wat was die Byrne een grote songsmid toen !
En hoe lekker swingde zijn band. Stuk voor stuk rasmuzikanten, je moet maar eens naar STOP MAKING SENSE kijken, beste rockfilm ooit, die opbouw van enkel Byrne met ritmebox en gitaartje tot een vol podium swingende muzikanten !
Deze is mijn favoriet, voor mij 4.5 sterren waard !

Listening Wind...

Briljant album.
Maar ik heb een of andere DVD-versie, en daar staan dan nog vier bonustracks (leuke nummers, maar halen niet het niveau van de echte lp). Kan ik die erbij zetten, of gaat dat om een andere versie?

Halfje verlagen toch. Fear of music is toch nog nét iets beter. Onderscheid moet er zijn.

Deze heeft de (eeuwige) naam: zie in de diverse (top-xxxxxxx) overzichtlijsten daarom toch ook maar in mijn kast.
'Stop Making Sense' blijft denk ik toch wel mijn favoriet.

Geweldig album.

Elk nummer boeit me eigenlijk wel, betrapte mezelf er vanmorgen zelfs op dat ik The Overload helemaal niet zo slecht vind als gedacht. Houses In Motion en Listening Wind zijn echt prachtig en Once In A Lifetime is echt één van de allerbeste nummers die ik ooit gehoord heb. Heel goed album, nu eens in het andere werk verdiepen (ik luister nu Fear of Music, die ik stiekem al beter vind klinken...).

Anyhoo, 4,0* voor Remain In Light tot dusver.

Ik begin langzaam de geniaalheid in te zien. Fear of Music beter? Hoe kwam ik erbij!

Dat 'donkere' gaat me steeds beter bevallen, we doen er een halfje bij.

Fear of Music is wel degelijk (een klein beetje) beter! Die plaat heeft de betere nummers, terwijl de sfeer hier weer beter is. Maar uiteindelijk draait het natuurlijk om de nummers.

Voor mij draait het om het totaal. Die zijn wat mij betreft gelijk.

"There was a line ... there was a formula". Plotseling bekroop me het gevoel: "Ik moet me maar 'ns "Remain in Light" opnieuw aanschaffen."

Een achttal (?) jaar geleden kende ik een uiterst bescheiden Talking Heads-periode. "Stop Making Sense" was opnieuw uitgebracht, de meeste nummers daarop waren oude bekenden (vader luisterde nogal veel Talking Heads begin de jaren tachtig - onbewust moet ik dat toch meegepikt hebben) - dus luisterde ik half geïntresseerd naar "Remain in Light". Verdraaid aangenaam, vond ik - maar nieuwe releases lokten me weg van David Byrne & de zijnen.

Nu ik niet meer de noodzaak inzie te weten welke nieuwe popgroepen ik deze maand dien te beluisteren, grijp ik al eens terug naar langspelers waarvan ik vermoed dat ik ze te achteloos achter me liet. Zo ook deze "Remain in Light"

Mocht ik één poplangspeler kiezen die het stadsgevoel bij mij evoceert - kies ik voor dit werk. De muziek trekt, draait, duwt - valt nooit ergens stil. Doet je dansen (hoe zwierig klinkt "The Great Curve"). Klinkt extreem nerveus, geagiteerd hoekerig (de gitaarpartijen van Adrian Belew) maar stelt tergelijkertijd gerust ("Letting the days go by/let the water hold me down").

Het gegeven dat de teksten van Byrne me eerder geschreven lijken omwille van bepaalde muzikale klanken van woorden, verhindert evenwel niet dat de luisteraar om de oren gezwierd wordt met zinneprikkelende beelden ("The world moves on a womans hips/The world moves and it swivels and bops.")

De originele versie telde slechts acht nummers, maar in die acht nummers vond meer plaats dan in de complete catalogus van menige popgroep. En passant boorden Byrne & Co. een schandalig rijke bron van wereldmuziek aan.

Dat die bron aanleiding gaf tot het oprichten van schabouwelijk ingerichte muziekwinkels waar de achteloze bezoeker weggekeken wordt wanneer hij geen liters muntthee nuttigt, kunnen we moeilijk de Talking Heads euvel duiden

De winter staat voor de deur - tussen de oren klinken de broeierige stadsklanken van dit New Yorkse combo. Koud zei u?

Het perfecte album voor tijdens de hyperactieve schemerzone tussen zaterdag en zondag. Met een arsenaal aan nerveuze tics, keihard meezingen en dansen als een epilepsiepatient die een overdosis oppeppende pilletjes naar binnen heeft gewerkt. Oftewel: nu, hier.

Ik gooi er een halfje bovenop: 4,5*

Na mijn Cheap Trick, AC/DC en Kiss-periode (de hardrockperiode die elke pokdalige puber in die tijd moest passeren) belandde ik via The Police, The Cure en de B 52's in mijn new-wave-periode.

"Remain in Light" was een donderslag bij heldere hemel. Na hun mooie minimalistische popminiaturen op voorgaande lp's knutselden ze met Brian Eno een donkere, op het eerste gehoor ondoorzichtige funkplaat in elkaar van werkelijke buitenaards en onwaarschijnlijk straf niveau.

Nu, bijna twintig jaar na datum verkrampt mijn maag nog altijd bij de tonen van "Crosseyed and Painless" of ben ik nog altijd verbaasd hoe "commercieel" en "moeilijk" elkaar in de armen vallen op "Once in a Lifetime" en "Houses in Motion". Alles op deze plaat ,met alleen maar hoogtepunten, klopt!
Byrne mag zich tegenwoordig al eens verloren lopen in wereldmuziek, hij heeft mijn eeuwige sympathie.

Byrne Rules !!

Fantastisch album.
Zo om het jaar trek ik deze weer eens uit de stapel om hem een weekje lang 30 keer te draaien.
Dan heb ik weer genoeg ervan. Kan ik weer een jaartje zonder.

Zondermeer 5 sterren, al was het alleen al voor Listening Wind en The Overload.
De rest doet daar weinig voor onder.

Opvallend hoe vaak Once in a Lifetime genoemd wordt als beste nummer van deze cd. Vind het zelf eerlijk gezegd een van de mindere nummers. Kun je nagaan. Blijft een heerlijke plaat.


Kan ik me iets bij voorstellen.

Ik heb zo'n remaster' met extra nummers. Gaat het na The Overload gewoon door