Prince - Sign 'O' the Times (1987)

Dit weekend was er op MTV een live optreden van een half uur te zien van de grote, kleine man voor wie ik vooral in de jaren '80 zo'n grote bewondering had.
En mijn mond viel weer open: wat een live-artiest is deze man toch !
Dat ik zijn werk uit de jaren '90 minder vond wilde nooit zeggen dat ik hem live niet meer waardeerde, want op dat gebied ben ik hem groots blijven vinden.
Sign o' the times verscheen toen ik 17 was. Al een paar jaar groot fan, maar dit album maakte zo'n verpletterende indruk dat het me nooit meer los heeft kunnen laten (al helemaal niet meer door de fenomenale liveshow in Utrecht).
Het album gaat al venijnig van start met het titelnummer. "In France a skinny man died of a big disease with a little name". Aids was toen de nieuwe, gevreesde ziekte en werd dus al gelijk genoemd. Niks geen party 'till it's 1999 meer. Hoezo Let's go crazy ? Dit was serieuze business.
De verwarring is dan ook groot als de volgende song wordt ingezet: Play in the sunshine, een up-tempo rock and roll nummer.
Housequake volgt. Dit is een van de nummers dat was blijven liggen van het zg. Camille-project. Prince kroop hier in zijn alter-ego Camille en vertolkte nummers waarop zijn stem vervormd werd en enigszins versneld werd afgespeeld. Deze dampende funk was het eerste nummer van dat project dat op dit album terecht kwam.
The Ballad of Dorothy Parker is een fascinerend nummer met een quote van Joni Mitchell "Help me, I think I'm falling". Upmaat voor deze quote was de regel: "Mind if I turn on the radio. Oh, My favourite song she said. And it was Joni Singing".
Joni Mitchell was indertijd een grote inspiratiebron voor Prince. Van haar leerde hij ook het gebruik van kleuren voor zijn albums. Sign o' the times was the peach album. Blue van Joni Mitchell beschouwde hij als één van zijn favoriete albums.
Kant b van de oorspronkelijke LP gaat van start met het vlammende It. Sex komt dus weer volop aan bod, we dachten al bijna dat ie het vergeten was.
Een wekker zorgt ervoor dat we weer bij de les blijven en over kunnen gaan tot het melodische jaren '60 achtige nummertje Starfish and Coffee. Wat de dame in kwestie nu in haar lunchbox had blijft voor mij nog steeds een groot raadsel.
De ballad Slow love klinkt lekker zwoel en blijft een sterke ballad waarin de blazers een belangrijke rol vervullen.
Hot thing is weer onvervalste funk zoals we dat zo goed kennen van Prince. Live ook zeker een hoogtepunt tijdens de tour.
Afsluiter is Forever in my life, een pleidooi voor trouw en levenslang bij elkaar blijven. Maar of hij hier nu een vrouw mee bedoelde of God blijft wat vaag. Gezien het religieuze karakter van de artiest ga ik toch meer van het laatste uit.
De 2e LP gaat van start met U got the look. Ook een overblijfsel van het Camille-project en tevens duet met Sheena Easton.
Hierna komt If I was your girlfriend, song nummer 3 "gezongen door Camille". Het gaat hier om frustrerende haat/liefde verhoudingen.
Strange relationship is Camille nummer 4.
En dan komt I could never take the place of your man, een rock nummer dat live nog veel beter uit de verf kwam.
Dan rest ons nog een LP-kant: dit opent met The Cross. Dit is een gepassioneerd nummer dat vaak vergeleken werd met The Velvet Underground (het is muzikaal nauw verwant aan hun Heroin).
It's gonna be a beautiful night is een live opname, gemaakt tijdens de Parade tour in Parijs 1986. Een ijzersterk nummer dat in mijn opinie nogal vlakjes is opgenomen waardoor het helaas niet genoeg je boxen uitknalt. Tijdens de Sign of the times live tour maakt de band dit meer dan goed en groeide dit nummer elke avond steevast uit tot hoogtepunt.
Afsluiter Adore is een warme ballad: die eens te meer duidelijk maakt dat dit een album is waar allerlei stijlen aan bod komen die gelijk laten zien waartoe de man in die tijd in staat was. Het mooie is dat het nergens storend is en dat dit album in zijn totaliteit staat als een huis. Een dusdanig sterk huis, dat het tot nu toe van alles heeft kunnen weerstaan bij mij: grunge, indie, britpop, noem maar op. Dit album blijft mijn absolute nummer 1 !!!

Ondanks dat ik geen groot Prince-fan ben heb ik vanwege alle verbluffende reacties toch maar dit album geprobeerd. En dat beviel.... tjonge, jonge, wat beviel dat:

Met dit album bewijst Prince dat hij in 1 opname een nummer kan neerzetten waar je kippenvel van krijgt. Maar bovenal bewijst hij hier dat hij een album kan maken waar alle nummers kippenvelnummers zijn. De originaliteit en het muzikale vermogen van Prince knallen bij de eerste tonen door je aderen en laten je niet meer los. Nummers als 'Sign 'O the Times', 'The Cross' en 'The Look' blijven in je geheugen gegrift.

Dit is HET meesterwerk van Prince. Een smeltkroes van stijlen; van een wat down-feeling gevoel in 'Sign o' the Times' tot de vrolijke noten in 'It's gonna be a beautiful night' Het album heeft alles :synthiser-pop in 'It' en lekkere gitaarrock in 'The Cross'. Daarnaast ook een paar ballads zoals je van Prince gewend bent. Dik verdiende 4,5 ster.

Dit krachtige citaat van collega-recensent Reijersen slaat natuurlijk de spijker op de kop. In het jaar 1987 draaide ik bijna alleen deze plaat en liep ik op een avond verdwaasd en verdoofd door Utrecht, op zoek naar een vervolg aan mijn leven. Want ik had zojuist een concert gezien dat alle muziekervaringen had overtroffen (en die pas vorige week werd benaderd bij Porcupine Tree).

Prince was zo'n unieke verschijning in die tijd, met zijn Droger dan Droog-funk die zelfs dwarsleasies de dansvloer op stuwde. Ook in mijn vriendenkring verstomden alle muzikale verschillen, want over Sign ''o' the Times waren we zeldzaam unaniem. Net als over het feit dat de volumeknop onterecht bij 10 ophield.

If I was your girlfriend
Would u let me dress u
I mean, help u pick out your clothes
Before we go out
Not that youre helpless
But sometimes, sometimes
Those are the things that bein in loves about
If I was your one and only friend
Would u run 2 me if somebody hurt u
Even if that somebody was me?
Sometimes I trip on how happy we could be
Please

Zo ontzettend mooi

1987: Prince was dansen, Prince was sex, Prince was het leven.

Tot nu toe vermaak ik me prima met de discussies bij dit album. Het dwingt me zelf ook tot nadenken en het bepalen van mijn tolerantiegrens. Die is, merk ik, de laatste jaren gelukkig een fors stuk de goede kant opgeschoven want verwondering is de emotie die de boventoon voert, daar waar het 15 jaar geleden ongetwijfeld ergernis was geweest.

Wat er echter niet uit te krijgen is, is de behoefte te reageren op alle bizarre statements die hier voorbijkomen.

Het lijkt wel mode te zijn om een album even te downloaden, op je kleine rotboxjes van je pc voorbij te laten vliegen vervolgens allerlei stevige kwalificaties aan een werkstuk te hangen. Dit is in mijn beleving slechts acceptabel bij Arcade Fire, maar goed, tijden veranderen en zo gaat dat vandaag de dag kennelijk. Mijn beleving en waardering voor dit album kent gelukkig heel wat meer dimensies al moet je er denk ik “bij geweest”zijn om die allemaal mee te krijgen.

Maar laat ik dan maar even beginnen met de muziek zelf. Die is van een verpletterende inventiviteit, zeker als je deze release even in het licht van zijn ronduit eclectische werk van voor 1987 beoordeeld. Zelden een plaat waarbij zo’n amalgaam aan stijlen, wendingen , verrassende vondsten en ronduit revolutionaire productionele details zo’n coherent product heeft opgeleverd. Dat je dat als pakweg 20-jarige niet meekrijgt, snap ik goed en is ook niet erg. Daarna zijn er namelijk zoveel artiesten geweest die, geïnspireerd door de in mijn ogen baanbrekende aanpak, hebben gedacht het ook maar eens zo te doen, dat nog moeilijk te herkennen is dat Prince in 1987 het standaardwerk en ijkpunt heeft uitgebracht.

Daarnaast is de plaat voor mij veel meer dan een verzameling fraaie composities. Het is ook een mijlpaal in mijn muziekbeleving. Het gaat te ver om hier uit de doeken aan welke persoonlijke hoogtepunten ik dit album allemaal gekoppeld heb maar ik kan er wel over kwijt dat in mijn toenmalige en gelukkig grotendeels huidige vriendenkring, deze plaat DE soundtrack was van een tijd waarin zorgeloosheid in toenemende mate werd ingewisseld voor de verantwoordlijken van partnerschap, diploma en glanzende carrières. Deze plaat is dan ook de allerlaatste geweest die in de eerdergenoemde kring als gezamenlijk bezit en teken van muzikale verbondenheid wordt erkend. Reden genoeg om op ieder feest, en die hebben we gelukkig veel, een aantal nummers van Sign of the Times voorbij te laten komen. Ik kan me bijvoorbeeld geen bruiloft herinneren waar niet even Slow Love, Adore en Forever in My life voorbijkwam alvorens, vlak voor de rot-op-koffie, met zijn allen nog even het als advies bedoelde It mee te brullen. Dit tot ergernis overigens van de spaarzame oma die het Engels machtig was.

Dan heb ik het nog even niet gehad over de concerten die dit album moesten ondersteunen. De Utrechtse Galenwaard was het decor van mijn allereerste Prince concert en daarvoor, noch ooit daarna, heb ik een publiek meegemaakt dat in anticipatie op het nog te beginnen concert massaal, in figuurlijke zin, de tent afbrak. Een verwachtingspatroon van heb ik jou daar, voornamelijk dus doordat SOTT ook zo’n verschrikkelijk goede plaat gevonden werd. En wordt. Om over het concert zelf nog maar te zwijgen zeg. Ik heb tot nu toe zeker een paar honderd concerten bijgewoond maar van 95 % ben ik vergeten hoe dat ook weer was. Zo niet van dit optreden waarbij grote delen van, zeker toen, een van mijn favoriete platen werd gespeeld. Wat Prince toen op het podium presteerde grensde, op muzikaal en visueel vlak, aan het ongelooflijke en is in mijn mening slechts benaderd door de man zelf tijdens latere tournees.

Als je bovenstaande lofzang in ogenschouw neemt, kun je je wellicht voorstellen dat bij commentaren als Glamrock, Gladde troep,Ongecompliceerde rommel,Gedateerd, Overgewaardeerd, Geen talent een meewarige glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ik kan me allang niet meer druk maken over mensen die Prince verafschuwen. In mijn beleving is dat veelal ingegeven door onwetendheid over ’s mans kunnen, inzicht in zijn totale oeuvre en prestaties als live-artiest en wordt daarbij de totaalbeoordeling van de performer Prince nogal eens negatief beïnvloed door weinig terzake doende punten als “Kant en Roesjes, zijn inderdaad nogal excentrieke levenswandel en uiterlijk en, eerlijk is eerlijk, een aantal radiohitjes die ook bij mij de wenkbrauwen doen fronsen.

Maar goed, op deze site is al 30 miljoen keer gemeld dat smaken verschillen. Mij interesseren bijvoorbeeld de te pas en te onpas als referentie gebruikte Beatles geen ene moer. Ik weiger te erkennen dat liedjes als She Loved you….yeah yeah, Help en weet ik wat, uitgebracht in een tijdperk dat Hendrix nota bene het wel baanbrekende Stone Free op ons los liet, de standaard zijn. Leuke liedjes hoor, daar niet van, maar wereldschokkend. Nee, voor mij niet, maar wie ben ik vervolgens om te ontkennen dat die knaapjes talent hadden. Lijkt me een longshot. En los daarvan, voor velen is Beatles weer het ultieme en dat bevalt me prima. Vandaar ook geen braaksmiley’s mijnerzijds bij Beatles albums

Sterk album, een streling voor je hersenen om hiernaar te luisteren.
Sign 'O' The Times .

Wat moest ik wennen toen ik de eerste keer het nummer Sign ‘O’ The Times hoorde.
Kon hier helemaal niks mee.
Vond het zelfs gruwelijk saai.
Nam dan ook helemaal niet de moeite om de diepere muzikale lagen te ontdekken.
Prince blies mij omver met het album Purple Rain, zag Sign ‘O’ The Times toch wel als ultieme dieptepunt.
Hoe kan een mens zich vergissen.
De volgende singles U Got The Look en I Could Never Take The Place Of Your Man hadden genoeg overtuigingskracht.
If I Was Your Girlfriend is zelfs briljant te noemen.
Dan krijg je van een klasgenoot een cassettebandje in handen, met daarop het hele album, waardoor je toch een poging onderneemt.
Met The Cross had ik al snel een favoriet erbij.
Toevallig net Thea Beckmans Kruistocht In Spijkertocht gelezen, dit ervaar ik als de ultieme soundtrack van het boek.
Telkens weer bemerk ik de verslavende werking hiervan, alsof ik onbewust aansluiting zoek bij de een of andere vage sekte, en voordat ik me er bewust van ben, zelf het geloof verkondig op straat.

En daar ben ik opeens bij de kern van het geheel.
Sign ‘O’ The Times is het leven op de straat, ergens in een overvolle metropool in de Verenigde Staten.
Housequake zijn de forensen, onderweg naar het werk.
Files en open ramen, waaruit een kakofonie van verschillende radiostations weerklinkt.
I Could Never Take The Place Of Your Man is het verslag van een hoerenloper, die dagelijks betaald, maar nooit de plek van de pooier kan innemen.
Een prostituee die ondanks twee ongeplande zwangerschappen de straat blijft opgaan.
Opdringerige crack rokende verslaafden afgewisseld door irritante Jehova getuigen.
Het mooie studentje wat zich met haar te strakke Save The World shirtje onbedoeld lid maakt van Greenpeace.
Uiteindelijk blijken we allemaal uniek, maar dan wel passend in een opgelegd regime, waarbij zeggenschap steeds minder wordt.
Verdoofd door de felle neonreclame laten we ons als blinden leiden aan de hand van een intelligent ogende Prince.
Waarbij hij ons trekt naar het duistere concertzaaltje onder de sterrenhemel.
Uiteindelijk willen we er gewoon bij zijn.
De Melkweg in Amsterdam.

En dan ben je die medeleerling toch wel dankbaar.
Bedenk me trouwens nu dat hij die tape nooit heeft terug gekregen.

De titelsong Sign 'O' the Times gaat inderdaad over de dingen die toen op het wereldtoneel speelden, over hoe de mensen toen met elkaar omgingen; het is één van de weinige politieke songs van Prince. It, Slow Love, Hot Thing, U Got the Look & If I Was Your Girlfriend gaan over sex; Forever in my Life, Strange Relationship, I Could Never Take the Place of Your Man & Adore gaan over relaties; Housequake & It's Gonna Be a Beautiful Night gaan over uitgaan en feesten. Play in the Sunshine, the Ballad of Dorothy Parker & Starfish and Coffee komen uit het leven of vanuit de fantasie van Prince. The Cross is een religieus nummer.

Voor Prince, zijn band en zijn fans toen waren dit belangrijke thema's: politiek, het omgaan met andere mensen, sex, uitgaan, relaties en mooie en trieste dingen die gebeurden in je leven. Voor sommigen speelde religie ook een rol, zeker voor Prince die dit ook duidelijk maakte tijdens zijn optredens toen.
Het album is dus uit het leven gegrepen in 1987, maar ook uit dat van 2011. Maar niet alleen de teksten maken het tijdloos, ook de fantastische muziek. Funk, pop, rock, een mengelmoes, de meest geweldige beats, prachtige ballads, fantastische gitaarsolo's. Een absoluut meesterwerk!

Het album was ook terug te vinden in bijna alle millenniumlijstjes voor de 20e eeuw, zowel kwalitatief als invloedrijk. De samensmelting van muziekstijlen perfectioneert Prince op dit Sign 'O' the Times. Recent stond het album bijvoorbeeld nog in de top 100 van beste albums van de laatste 30 jaar in Q Magazine en ook hier op Musicmeter staat het in de top 250 allertijden, onder vermelding van Rock / Funk. Om die fraaie stijlenmix nog eens te benadrukken.

Velen betitelen ”Sign 'O' the Times” als een meesterwerk. Zover zo ik zou zelf niet willen gaan, hoewel ik het wel een prima album vind. Nu zal de kwalificatie prima wellicht bij de die hard fans niet in dank worden afgenomen, maar toch wil ik niet verder gaan dan dat. De kracht van dit album is de variatie, en dat is in mijn beleving ook gelijk een punt van kritiek. Krachtig omdat Prince op ”Sign 'O' the Times” zijn veelzijdigheid als muzikant laat zien. Geen genre lijkt voor de kleine grote man een probleem. Ik geniet het meeste van de uptempo funk nummers. Heerlijk gitaar- en baswerk. De ballads vind ik, ondanks de soms rake teksten, vooral erg glad klinken. Gevoelsmatig doet het me vrij weinig. Kritiek op deze veelzijdigheid is dat ik niet echt een coherent gevoel krijg bij ”Sign 'O' the Times”. Ik zie een album graag als een geheel, en dat is niet de beleving die ik hierbij heb. Het is teveel een rit op de achtbaan, zonder dat ik er een rode draad in ontdek. Ik doel hierbij overigens niet perse op een thema of concept. Ook vind ik het drumgeluid niet mooi. Ik hou gewoon niet van drumcomputers. Toch geeft het positieve gevoel uiteindelijk de doorslag. Nummers als ”The Cross”, ”It’s Gonna Be a Beautiful Night” en de titeltrack zijn gewoon erg good. Ik vind ”Sign 'O' the Times” in ieder geval het beste album van Prince dat ik tot op heden heb gehoord.

Hoe gek kan het lopen. Nadat ik in eerste instantie niet zoveel kon met dit album en al helemaal niet met de artiest Prince, ben ik nu volledig om. Wat een grandioos divers en heerlijk album is dit. De afgelopen maanden ben ik blijven luisteren naar Sign o the Times en hoewel dit album (nog ) geen plek in mijn top 10 krijgt, begint het zo langzamerhand toch steeds specialer voor me te worden.
De drums en beats klinken vet en misschien hier en daar wat gedateerd, maar tegelijkertijd hoor je waar Teddy Riley de mosterd vandaan haalde voor zijn new jack swing sound. Daarnaast kan ik me voorstellen dat Prince met deze plaat zeer vernieuwende muziek bracht in 1987. De mengelmoes aan stijlen, en de manier hoe Prince zijn melodieën en stijlen aan elkaar plakt, is ronduit verbluffend. Wat dat betreft ben ik haast jaloers op mensen die Prince bewust hebben meegemaakt in hun tienerjaren. Hoe geweldig moet het zijn als Sign o the Times tot een van je jeugdherinneringen hoort.
Dit weekend heb ik dit album op dubbel vinyl gekocht, om er nog lang van te genieten. Sing O the Times, een meesterwerk!

Ik ga nu toch in meer Prince albums duiken.
Te beginnen met Parade. Phoe wat een rijkdom, straks word ik nog fan

Waar ik in 1984 al enorm liefhebber werd van 's mans muziek en al 3 platen in bezit had, was dit album toch echt de plaat die me de grote fan maakte die ik nu nog ben. Nummer 1 in mijn top 10 (zie hem er ook niet meer vanaf gaan) Prince op zijn hoogtepunt. 1987 was een super jaar. Ook qua andere releases, maar Prince was geen Prins.. hij was de wereldleider.. Wat een muzikant, wat een mannetje, wat een baas! Dit is het werk van de man wat over 100 jaar nog gewaardeerd gaat worden.

Prince had the Revolution ontslagen (wat ik erg betreurde) en huurde nieuwe muzikanten in (op dr Fink na, die mocht blijven) maar Sheila E is toch wel de beste toevoeging aan deze band. Zowel live als op plaat drukt ze een mooie stempel op de muziek. Tof wijf! Toch is the Revolution nog te horen op de plaat. Veel van de tracks waren van origine bedoeld voor het Dream Factory album, wat in 1986 had moeten uitkomen. Dit was (grotendeels) een project van Prince met Wendy & Lisa, maar dus ook nog met the Revolution. Dat had echt een fantastisch album geworden (er zijn zat bootlegs van te krijgen in zeer goede kwaliteit) maar ze passen erg goed op dit album. In feite is dit een verzameling van 3 niet uitgebrachte albums (allemaal uit 1986) te weten Camille, Crystal Ball en Dream factory. Dit geeft meteen aan hoe enorm productief de man in deze periode was (en dan laat ik de Madhouse opnamen nog even met rust)

1.Sign "☮" the Times(4:56)
Origineel bedoeld voor het Dream Factory album uit 1986.
Het intro met de drumcomputer, de ontzettend lekker bas, en het typische gitaargeluid... in het refrein een Synth. Prince zet er een fantastisch nummer neer. De plaat is nog geen 1 minuut aan t spelen, en ik word al weggeblazen. Dat was toen ik 14 was, en nu nog steeds. Sterke tekst, die nog steeds mee kan in de huidige tijd. Een van Prince's beste songs wat mij betreft. De verise die hij in 87 live deed had wat meer gitaar, en vond ik waar mogelijk nog mooier! Het nummer werd in 1993 tijdens de Act II tour ook volledig gespeeld, en dat was echt fantastisch. Nu zit ie veelal in de sample set en worden we geteased met 1 minuut van dit nummer... jammer.

2.Play in the Sunshine (5:05)
Opgenomen voor de Crystal ball 3 lp set, die het daglicht niet te zien kreeg. Prince heeft zin om buiten te spelen. Ik vind het best, als ie zijn gitaar maar meeneemt. En dat doet ie met dit nummer. Een vrolijk nummer wat er lekker op los rockt.

3.Housequake (4:42)
Prince met versnelde stem, ofwel Camille. Het nummer had op het nooit uitgebrachte Camille album uit 1986 moeten komen staan. Daar het album het niet haalde, is het doorgeschoven naar dit project. Een heerlijke funky stamper, wat Prince nog steeds (deels) live gebruikt. Op de b kant van ü got the look" maxi single staat een remix die grotendeels instrumentaal is, en een stukje meer jazzy klinkt. Maar zeker net zo lekker.

4.The Ballad of Dorothy Parker (4:01)
Origineel bedoeld voor het Dream Factory album uit 1986, maar ook dat album zag het daglicht niet, en dus kwam het op deze plaat terecht. Heerlijk laid back nummer, en een van mijn favoriete tracks. (en van velen)

5.It (5:09)
Wederom een track van het Dream Factory album. Prince is weer op de geile tour, en wil "het" overal doen. Fantastisch in zijn simpelheid qua instrumentatie. Dit nummer moet altijd hard. Zacht is kansloos voor dit nummer. Prince schreeuwt zijn behoeftes luid eruit, en dat moet worden gehoord. Wat een lekker nummer!

6.Starfish and Coffee (2:50)
Wederom een track van het Dream Factory album, maar net in een iets andere vorm. (De wekker zit er daar niet in) Gewoon een vrolijk deuntje met een grappige tekst. Geen hoogvlieger.

7.Slow Love (4:22)
Als ik dan toch een track moet kiezen die ik niet zo goed vind, dan is het deze.. het is traag, als dikke stroop, komt niet op gang... De tekst maakt dat niet goed. Ook live vond ik dit wat saai. Niet mijn favoriete Prince track. Wederom origineel voor het Dream Factory album opgenomen.

8.Hot Thing (5:39)
Opgenomen voor de Crystal ball 3 lp set. Een strippers tent sfeer komt meteenop je af als je de 1e tonen hoort. En zo'n nummer is het ook. Prince ziet een lekker ding van net 17, en vind haar lekker. Het resulteert in een typisch sexy Prince nummer. Hier zijn ook nog 2 andere versies van verschenen op de b-kant van "I couild never take the place of your man" maxi single. De lange versie is absoluut interessant, maar haalt 't niet bij deze versie. Wel bevat de langere versie een lekkere gitaar aan het eind van de song, die je niet hoort in deze versie op het album.

9.Forever in My Life (3:30)
Weer een Crystal Ball nummer.
Prince lijkt ook toe aan het serieuze leven, blijkt uit de tekst van dit nummer. Een liefdesverklaring aan iemand, waarin hij eeuwige trouw belooft. Wie het was? Ik weet het niet, maar de tekst vind ik erg mooi. De versie in de film Sign "☮" the Times is werkelijk super. Je ziet daar een fantastische zanger aan 't werk, die werkelijk alles, maar dan ook alles uit zijn tenen haalt om dit nummer tot een weergaloos einde te brengen...

10.U Got the Look (3:47)
Sheena Easton mocht opdraven om dit nummer met Prince te zingen. Een leuke combi. Het nummer lijkt speciaal opgenomen voor dit album. De lange versie bevalt me iets beter dan deze album versie.

11.If I Was Your Girlfriend (5:01)
Een nummer van het Camille album. Ik wist niet wat ik hoorde als jochie van 14.. De helium stem was bijzonder, en toch ook onwennig.. maar wat was en is dit mooi zeg! Het nummer was ook een single, en dat vind ik een bijzondere keuze. het is namelijk geen makkelijk top 40 nummer. Toch deed ie 't wel aardig (volgens mij) de hoes voor de single vind ik overigens echt heel erg mooi. (zoals de hele stijl met deze plaat en bijbehorende singles)

12.Strange Relationship (4:01)
Origineel van Dream factory, maar wel in een andere versie. De versie op dit album lijkt dus deels weer herzien te zijn speciaal voor deze plaat. Heerlijk nummer. Werd in 2002 nog tijdens de ONA tour gespeeld, en kreeg een fantastsiche funky vibe door toedoen van de bas van Rhonda Smith.

13.I Could Never Take the Place of Your Man (6:29)
Origineel van Dream factory, maar ook in een andere versie. Wederom een heerlijk nummer, waarbij het fenijn wat mij betreft in de staart zit. Het instrumentale einde met de gitaarsolo voorafgaand vind ik heerlijk. Het nummer zelf vind ik ook erg ok, maar ik hoor het liefst het deel waar de 7 inch single wordt afgekapt. Wederom een vreemde keuze voor een single overigens. Tegenwoordig speelt ie dit nummer weer live, maar dan in een werkelijk super mooie langzame versie. En eigenlijk wordt het nummer daar nog beter van. Dat tekent een goede compositie!

14.The Cross (4:48)
Origineel van Dream factory, Prince wil even prediken, en als ie dat op deze manier doet, vind ik het goed. De opbouw van dit nummer is zo enorm mooi. Weer die volumeknop op 10. Knallen met dit nummer.

15.It's Gonna Be a Beautiful Night (9:01)
Opgenomen tijdens de Parade tour in Frankrijk. Het was het laatste wat op tape kwam met the Revolution. Als je de originele opname hoort, is duidelijk te horen dat het nummer voor een groot deel hetzelfde op deze plaat is terecht gekomen, alleen is de super gave rap (met leuke tekst) door Sheila E er (duidelijk) bij gemixt, en wat koortjes van Prince zijn erbij gemixt. Ook zijn er een aantal dingen uitgehaald, maar dat snap ik wel, niet echt relevant. Lekker nummer, en laat goed horen hoe goed the Revolution als live band was. Ik mis ze....

16.Adore (6:30)
Het mooiste liefdeslied ooit geschreven wat mij bertreft. Die tekst is werkelijk waar te mooi.. dat verzin je toch niet? Bij het Crystal Ball project kreeg het nog de subtiel (Until the End of Time) mee, die is vervallen voor deze plaat. Maar dat boeit niet. De titel Adore geeft al genoeg weer..

En Adore, dat is wat ik doe met dit album. Ondanks de wat zwakkere broeder "slow love" vind ik dit een 5 sterren (plus) plaat. Zo maken "ze" ze niet zoveel, en Prince helaas ook niet meer. Alles klopt aan dit album.. een dubbelaar nog wel, voor die tijd helemaal knap. Want probeer je publiek maar eens te boeien met 2 lp's. Prince deed het, en bijna 30 jaar later nog steeds.

Ik verhoog naar maximaal. Ik blijf van mening dat er mindere (niet slechte) nummers op de plaat staan, maar de vele (imo) goede zijn zo geniaal en vullen met gemak een hele CD dat ook hier minder dan de max score niet op zijn plaats zou zijn. Die (imo) mindere zijn dan een bonus. Maar die geniale zijn dan ook echt geniaal.

He magnum opus van Prince. Bizarre gedachte dat dit album nog beter had kunnen zijn. Prince werkte in deze tijd heel veel samen met Wendy & Lisa. Hier kwamen schitterende albums uit die Prince als driedubbelaar uit wilde brengen. Dit ging Warner te ver en uiteindelijk resulteerde dit in dit album. Hierdoor misten we heel veel briljante songs die later uit de context op gekke compilaties verschenen. Fans die een exemplaar van Dream Factory hebben, weten dat de funk met een jazzy, poppy inslag waaraan gewerkt werd, absoluut fenomenaal was.
Voor zijn groei vond Prince het na de Parade tour nodig om The Revolution te ontmantelen. Dr Fink mocht blijven en verder werd de band aangevuld met voormalig bandleden van Sheila E. (Boni, Miko, Levi). De blazers mochten blijven, Sheila ging drummen en Cat kwam erbij en de nieuwe band was ontstaan. Met deze band heeft Prince tijdens de SOTT en Lovesexy tours geschiedenis geschreven als het om live performances gaat.
Dan het album. Paars is ingeruild voor Peach and Black en de muziek is een zalige mengelmoes van funk, pop, jazz, psychedlica en rock. Dit leidt tot een niet zo consistent album, maar laat wel zien hoe absurd veelzijdig Prince was.

Sign 'O' the Times
Maatschappijkritische teksten is nooit een specialiteit van Prince geworden en dat is hier ook wel te horen. AIDS, drugsgebruik, orkanen en mislukte ruimte experimenten komen langs op een kale Linn-beat. Live was dit een fenomenale opener met de drummachine en de gitaar van Prince en een in nevelen dansende Cat. De volledige band kwam aan het eind als drumband het podium op marcheren. Een iconische start van het album.

Play in the Sunshine
Van de kale funk schieten we naar een lekker "smile-on-youe-face" nummer. Prince viert een feestje in de zon en het is dan ook een en al hippie-achtige blijheid op dit nummer.

Housequake
Na alle blijheid klinkt "Shut up, already, Damn!" en komen we bij 1 van de meest funky Prince nummers ever. Kaal, strak en met een nieuwe dans. Een ultieme publieksfavoriet.

The Ballad of Dorothy Parker
Eerste rustpunt op het album is dit jazzy Dorothy Parker waar Prince echt een verhaal vertaalt, waarin hij met broek in een bubbelbad stapt en Joni Mitchell props geeft. Muzikaal hoogtepuntje.

It
Oh ja, voor diegenen die het even vergeten waren, Prince was ook het ultieme sexbeest in deze tijd. Hier laat hij horen waar hij in zijn hoofd de hele tijd mee bezig is. Dit resulteert in een wederom keistrak funknummer, waar Prince uitschreeuwt waar hij aan denkt en wat hij wil doen.

Starfish and Coffee
Heel lief liedje, geïnspireerd door een verhaal van Susannah Melvoin. Dit nummer tovert altijd een glimlach op mijn gezicht. Het humoristische verhaal over het afwijkende gedrag van Cynthia Rose. TIjdens Prince aanwezigheid bij The Muppets deed hij dit nummer ook.

Slow Love
De eerste echte ballad, gezongen met falset. Prince vertelt dat het fijner is om de tijd te nemen. Schitterend gezongen, 1 van mijn favorieten van dit album.

Hot Thing
Na een ode aan de liefde volgt weer een wat aardser nummer. Prince probeert een meisje in zijn bed te krijgen.

Forever in My Life
Dan één van de beste nummers van het album. De studioversie is niet heel bijzonder, behalve dat het erg lekker gezongen wordt. Tijdens de SOTT tour werd dit nummer uitgesponnen met gospelachtige koren en Prince op akoestische gitaar. BRILJANT!

U Got the Look
We weten dat Prince hele lekker popliedjes kan schrijven en dit is weer zo'n fantastisch nummer uit het rijtje When You Were Mine, Little Red Corvette en Raspberry Beret. De vocalen worden gedeeld met Sheena Easton die onder Prince transformeerde van een braaf zangeresje tot een ware vamp.

If I Was Your Girlfriend
Oorspronkelijk bedoeld voor het album van Prince' vrouwelijke alter ego: Camille. Tekstueel steengoed nummer waar Prince aan zijn vriendin vraagt of hun relatie intiemer zou worden als hij haar BFF zou zijn. Schitterende gezongen en uiteraard ook met wat sexuele toespelingen is dit volgens veel fans 1 van de betere Prince nummers ooit. Na 30 jaar groeit dit nummer bij mij nog altijd.

Strange Relationship
In dit poppy nummer bezingt Prince de dualiteit van de liefde.

I Could Never Take the Place of Your Man
Funky poprock. Geen artiest beheerst dit beter dan Prince. Een heerlijk nummer waar Prince zijn gitaar laat brullen. Live werd het gitaarstuk nog veel verder uitgebreid en later in zijn carrière maakte Prince er zelfs een briljant bluesnummer van.

The Cross
Toen Prince Johava werd, werd dit nummer omgedoopt tot The Christ. Hij speelde het vervolgens veel te weinig. Het begint heel rustig en naar het einde toe begint Prince te schreeuwen en zijn gitaar te gieren. Waanzinnig goed nummer!

It's Gonna Be a Beautiful Night
De laatste bijdrage van The Revolution. De band laat hier nog maar eens horen dat er eigenlijk geen enkele band van Prince meer zo'n strakke en tegelijk hele losse funkjam kon neerzetten. Prince bespeelt de bandleden alsof het instrumenten zijn. Eén groot feest dat ervoor zorgt dat heimwee naar The Revolution nooit helemaal is verdwenen.

Adore
In het kader van: save the best for last sluit dit dubbelalbum af met 1 van de allermooiste liefdesliedjes ooit. Mooier kan het niet bezongen worden. Vocaal, muzikaal en tekstueel, alles klopt. Kippenvel tot in de hemel.

Was het al duidelijk dat dit een leuk plaatje is? Zo niet, bij deze. Een beter album wordt nooit meer gemaakt!

Had Prince anno 1987 eigenlijk nog iets te bewijzen aan de wereld? Het antwoord is nee, en toch kregen we dat jaar Sign ‘O’ The Times van hem. Een instant 5-sterren-plekje-in-de-top-250-plaat van een artiest waarvan iedereen het wel begrepen zou hebben als een vierde of vijfde meesterwerk in bijna evenzoveel jaar tijd er niet meer had ingezeten.

De ontstaansgeschiedenis van deze plaat zal bij de meesten onder jullie wel bekend zijn: Prince en backing band The Revolution werken aan het Dream Factory-project, wat een groot aantal nummers oplevert, terwijl Prince in zijn eentje (en gewapend met een Fairlight synthesizer en een stemvervormer) als de androgyne Camille nog meer liedjes in elkaar draait. The Revolution wordt ontbonden, Prince neemt materiaal van beide projecten mee, maakt nog wat nieuw spul ook - want waarom zou je slapen als je ook nieuwe liedjes kan maken - en dit alles leidt tot de driedubbelaar Crystal Ball. De spelbrekers van de platenmaatschappij dwingen Prince echter om alles op twee schijfjes te laten passen en voila, Sign ‘O’ The Times is het resultaat.

Met als logisch gevolg dat dit album, nog meer dan voorgaande releases, een ratjetoe aan stijlen, sferen en emoties is geworden. Het pessimisme van de titeltrack wordt opgevolgd met de levenslust van Play In The Sunshine, de lust van Hot Thing gaat over in de monogamie van Forever In My Life, het vrome The Cross (mét rockend outro) volgt na de op en top-pop van I Could Never Take The Place Of Your Man, en ga zo maar door. Opvallend: op kwalitatief vlak maakt het materiaal dan weer amper bokkensprongen. Bijna elk nummer is van een hoog niveau, iets wat je van heel wat andere ‘laten we onze veelzijdigheid tonen’-dubbelaars niet kan zeggen (ik kijk naar jou, The White Album).

Is Sign ‘O’ The Times het magnum opus van Prince? Ik kan er een heel eind in meegaan. Het is een tour de force van bijna anderhalf uur dat nergens langdradig aanvoelt, vol nummers waarin steeds weer zoveel gebeurt dat het moeilijk wordt om erop uitgeluisterd te geraken, en het geheel klinkt bovendien iets rauwer en minder gepolijst dan we tot dan toe van Prince gewend waren. Zelf vind ik Purple Rain nog net iets beter, omdat die me nog net wat dieper raakt, maar Sign O The Times is een goede tweede. Met deze plaat zou Prince zijn status als één van de meest briljante wezens in de popmuziek voor altijd veiligstellen.

Sign 'O' The Times toont aan wat Prince allemaal in zich heeft. Het dubbel album is zo voorbij door de verscheidenheid aan thema's en nummers. Favorieten zijn Sign 'O' The Times en The Cross.

Het kostte even, maar ik heb eindelijk alle onderdelen uit de box voldoende tot me kunnen nemen. Door het live-materiaal, de beelden, de foto's, de teksten en vooral door alle Vault tracks is Sign o' the Times nog verder in mijn waardering gestegen. Uit alles blijkt wat een creativiteit Prince in die periode had en vooral ook wat een drive.

Hij had het geluk dat er zoveel personen in zijn omgeving bereid waren daar onverkort in mee te gaan, want wat hij van hen vroeg ontsteeg vaak het redelijke, en niet zo'n beetje ook.
In haar zeer lezenswaardige bijdrage geeft engineer Susan Rogers hier nog uitsluitend lof aan haar werkgever, uit een interview in Lust for Life bleek toch ook wel hoe onmogelijk Prince kon zijn. Toch kan ook zij trots zijn op de kolossale hoeveelheid aan kwalitatief goed materiaal die in die periode hebben vastgelegd.

Ik weet niet of de kluizen voor deze periode nu leeg zijn (vast niet), maar deze prachtbox hebben we toch maar vast binnen. Met voorsprong de beste reissue van 2020.

Ik kan me herinneren dat Sign o' the times in het lijstje van Muziekkrant Oor van beste albums van de jaren 80 op de eerste plaats stond, maar als ik het nu nog even opzoek blijkt het achter It takes a nation of millions to hold us back van Public Enemy en New York van Lou Reed "slechts" op de derde plaats te staan (tenzij het lijstje in Oors online-archief afwijkt van het indertijd in het papieren tijdschrift gepubliceerde overzicht). Hoe dan ook, hoewel dit ook toen al niet mijn keuze zou zijn geweest (ik zat toen diep in mijn The Queen is dead-fase) kon ik wel vrede mee hebben, want dit is (zoals dat zo mooi heet) "een staalkaart van 's mans kunnen" waarop hij alles uit de kast haalt voor een perfecte mix van pop, soul, funk, rock en psychedelica.
        Achteraf bezien (of beluisterd) kan ik hier toch wat minder enthousiast over zijn. Play in the sunshine was voor mij samen met Ric Ocaseks Keep on laughin' het geluid van de zomer van 1987, The cross heeft een tekst waar ik niets mee kan maar is muzikaal bijzonder spannend met die hypnotiserende melodie en die backwards-achtige gitaar, en de derde elpeekant is werkelijk perfect, met If I was your girlfriend als onwaarschijnlijk ontroerend hoogtepunt (nooit gedacht dat een zo gek "gezongen" nummer zo aandoenlijk zou kunnen zijn). Tegenover die hoogtepunten van zowel toen als nu staan echter ook voldoende nummers die totaal niet aan mij besteed zijn: het titelnummer heb ik altijd een slepend onding gevonden, het enige leuke van Housequake vind ik die boze openingszin, Hot thing is vervelende herriefunk met een irritant synthesizer-loopje, Slow love en Adore zijn flauwe soul-pastiches met echo's van Curtis Mayfield, en als er voor If I was your girlfriend geen superlatieven genoeg zijn geldt voor It's a beautiful night precies het omgekeerde.
        De toppen waarlangs Prince op dit album scheert zijn zelfs binnen zijn grandioze jaren-80-discografie ongekend, maar in sommige dalen verzandt deze plaat voor mij in grove en vormeloze blubber. Die vier sterren die ik desalniettemin geef zijn dan ook voor de eerder genoemde hoogtepunten, maar toch ook voor zijn grenzeloze ambitie en zijn ongebreidelde levenslust en plezier waardoor ik veel door de vingers kan zien. Dat mijn hernieuwde kennismaking met Sign of the times niet helemaal beantwoordt aan mijn herinneringen en bijkomende hoge verwachtingen neem ik dan maar voor lief.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Prince - Sign "O" The Times (1987) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Prince - Sign "O" The Times (1987)
Prince leverde in de jaren 80 het ene na het andere geweldige album af, maar het 80 minuten durende Sign “O” The Times uit 1987 blijft wat mij betreft toch de meest indrukwekkende van het stel

De Amerikaanse muzikant Prince presteerde in de jaren 80 op de toppen van zijn kunnen. Na de geweldige serie Dirty Mind, Controversy, 1999, Purple Rain, Around The World In A Day en Parade kwam hij in 1987 ook nog eens op de proppen met Sign “O” The Times, dat wat mij betreft al zijn geweldige voorgangers overtrof. Sign “O” The Times zou hij niet meer overtreffen en het is ook bijna veertig jaar na de release nog altijd een indrukwekkend album, dat ongeveer alle facetten van de muziek van Prince laat horen. Sign “O” The Times is een veelzijdig album dat 80 minuten lang een bijzonder hoog niveau aantikt en dat op een of andere manier nog altijd fris en urgent klinkt.

Vorige week stond ik stil bij het album Around The World In A Day van Prince & The Revolution. Het is een van mijn twee favoriete albums van de helaas veel te vroeg overleden Amerikaanse muzikant. Het album uit 1985 werd gevolgd door het ook uitstekende Parade en door de memorabele concerten van Prince en zijn band in de Rotterdamse Ahoy, die ik reken tot de beste concerten die ik ooit heb gezien.

Ondanks de magie die ik zag en hoorde tussen Prince en zijn band The Revolution stopte de Amerikaanse muzikant de samenwerking met zijn band na de Parade tour en ging hij met een aantal andere muzikanten werken aan een volgend project: Sign “O” The Times. Het in 1987 verschenen album schat ik nog wat hoger in dan het geweldige Around The World In A Day en is wat mij betreft het onbetwiste meesterwerk van Prince.

Na de release van het album begon Prince met een nieuwe band aan een volgende tour, wat zorgde voor een volgende serie concerten die me altijd bij zullen blijven, de concerten in het Utrechtse Galgenwaard stadion en later wederom in de Rotterdamse Ahoy. Maar ook het album Sign “O” The Times heeft op mij een onuitwisbare indruk gemaakt.

Prince was in de jaren 80 uitermate productief en gooide er in 1987 een dubbelalbum tegenaan met 16 tracks en 80 minuten muziek. Het album werd vooraf gegaan door de eerste single en tevens titeltrack van het album. Het is een track die weer een hele andere kant van Prince liet horen en bovendien liet horen dat de muzikant uit Minneapolis zich wel degelijk bekommerde om maatschappelijke problemen.

Sign “O” The Times is een heel divers album, dat enerzijds teruggrijpt op de albums die Prince eerder in de jaren 80 maakte, maar het is ook een album dat een stap vooruit zet. Het is een album waarop Prince zijn liefde voor soul en funk nog eens uitvoerig etaleert, maar het album verkent ook andere richtingen, waaronder jazzy tracks, volgende uitstapjes richting perfecte popsongs en lange slepende tracks, waaronder het prachtig opgebouwde The Cross, een van de hoogtepunten in de setlist van de Sign “O” The Times tour.

Prince omringt zich op het album met flink wat nieuwe muzikanten, maar Wendy & Lisa zijn op het album ook nog te horen. In muzikaal opzicht staat het album, mede dankzij de fantastische ritmesectie en de stuwende blazers, als een huis, maar het is ook zeker de verdienste van Prince zelf, die op het album met grote regelmaat laat horen dat hij een geweldige gitarist is. Ook de hele batterij aan achtergrondzangeressen die wordt ingezet verrijkt het geluid op Sign “O” The Times.

De synths uit de jaren 80 klinken inmiddels soms wel wat achterhaald en dat geldt ook voor de synths op Sign “O” The Times, maar het zit me op geen enkele manier in de weg. Sign “O” The Times was en is een energieke luistertip van 80 minuten en het is er een vol hoogtepunten. Veel tracks op het album zijn lang, maar ook in tracks van zes minuten en meer houdt de Amerikaanse muzikant de aandacht makkelijk vast met muzikaal en vocaal vuurwerk.

Veel albums uit de jaren 80 klinken met de oren van nu wel wat gedateerd, maar als ik naar Sign “O” The Times luister ben ik verbaast hoe goed en eigentijds het album nog altijd klinkt. Het blijft doodzonde dat het oeuvre van Prince abrupt eindigde met het in 2015 verschenen en overigens zeer memorabele HITnRUN: Phase Two, maar ondanks het feit dat Prince slechts 57 jaar oud werd, heeft hij ons verschrikkelijk veel moois nagelaten, met wat mij betreft Sign “O” The Times als hoogtepunt. Erwin Zijleman