Taylor Swift - Red (2012)

Fijne plaat, goede opvolger van de (nog net iets sterkere?) voorganger.

Ik verbaas me wel over de reacties dat ze de country zou hebben ingewisseld voor pop. Ik vind haar muziek erg fijn, maar het is vanaf dag 1 toch al pure pop? Bij country denk ik tenminste aan pijn en emotie, aan artiesten als Gram Parsons. Taylor maakt m.i. pure pop (wat ik zeker niet als scheldwoord zie).

Toch wint ze country na country award. Maar ja, de country van tegenwoordig klinkt sowieso heel anders dan het werk van de country artiesten van vroeger, waaronder dus Gram Parsons.

Overigens is dit album best te pruimen, wat ik totaal niet had verwacht. Ik kan alleen niet zo goed tegen haar 'bad-boy-done-me-wrong' teksten en de ongelofelijke naïviteit en onwetendheid die dit mens uitstraalt. 'State of Grace' is wel een erg fijn nummer en 'Sad, Beautiful, Tragic' is, ondanks de afgrijselijke titel, ook wel mooi dankzij de fijne stem die ze daar opzet.

We hebben het hier over een meisje van 23, vergeet dat niet. En haar fans zijn gemiddeld nóg jonger. Dan ga je het niet snel over de oliecrisis of het rechtsysteem hebben, mocht je het al interessant vinden (ik niet).

Maar het lijkt inderdaad wel alsof ze nu een beetje in een spagaat dreigt te komen: haar teksten zijn wat kinderlijk maar haar muziek (en dus ook haar volgelingen) wordt steeds 'volwassener'. Zelf stoor ik me er overigens niet aan, vind het juist wel interessant, zo'n eerlijk beeld van haar gedachten.

Vandaag hoorde ik het nummer I Knew You Were Trouble voor het eerst (dat is wat aan de late kant, ik weet het) en ik vind het een erg lekker nummer. Commercieel is het wel. Die drop in het refrein vráágt gewoon om een dubstep-remix. Dat is het eigenlijk al bijna. Een beetje jammer vind ik dat wel, want dat heeft ze niet nodig. Op [i]Fearless[/i[] staan genoeg lieflijke countrypopliedjes die zeker net zo goed zijn.

Maar goed, haar nieuwste singles klinken prima en dat blijft toch het belangrijkste. Ik vind haar stem gewoon zo mooi dat ze bijna niets verkeerd kan doen. Toch dit hele album maar eens proberen dus.

"I Knew You Were Trouble'' is een lekker nummertje om naar te luisteren...

Ik als fan van het genre Rap en Hiphop kan Taylor Swift toch altijd waarderen, ze heeft altijd van die nummers die je blijft draaien. Voor mij momenteel 22

Ik vind dit taylor swift hier een moooi album heeft neergezet! absoluut! ik ben helemaal niet zo fan van haar maar hier staan echt goede nummers op!

Vooral de rustige nummers komt haar stem super mooi uit!
vooral bij "All Too Well" "Begin again" I Almost do" Prachtig! En waarom de 2 pareltjes "The moment i knew" en Come back be here" op de bonusversie staan weet ik niet maar die 2 vind ik ook fantastisch!

En verder de uptempo nummers, wat misschien wat meer kinderlijk klinkt maar toch wel erg catchy en vrolijk zijn.. zoals "red" "22" "We are never getting back together!" vind ik ook leuk op dit album!

I knew you were trouble vind ik persoonlijk een erg goed nummer! alleen vind ik minder mooi bij haar stem passen!!

De duetten The last time and everything has changed vind ik ook leuk op het album! vooral the last time kan me wel bekoren!!

Verder staat er eigenlijk geen verkeerd nummer op dit album, maar de rest van de nummers hebben mij minder geraakt!

Toch wel een dikke 4 sterren voor deze jonge getalenteerde dame!

Ik ga toch een halfje omhoog, want hoewel het vast niet cool is om Taylor Swift goed te vinden, is ook Red echt een uitstekende plaat. De flirts met stadionrock bevallen me minder omdat ik dat een wat vervelende muzikale richting vind; 'Starlight' vind ik om die reden het enige ondermaatse nummer, maar de Snow Patrol-flirt 'The Last Time' kan ik nog wel aardig waarderen, terwijl ik Snow Patrol best een nare groep vind.

Het probleem met Red vond ik aanvankelijk dat de plaat zo hard 'OVERGANGSPLAAT! OVERGANGSPLAAT!' roept dat ik er bijna opvliegers van kreeg. Naast countrypop staat hier stadionrock, poprock, uitstekend hitparadewerk en die overigens fenomenale flirt met dubstep. Nu voelt alleen 'I Knew You Were Trouble' nog aan als een Fremdkörper, maar wat voor eentje. (Ik had overigens aanvankelijk een hekel aan dat nummer, juist wegens dat refrein, totdat ik Red begon te draaien).

Maar waar het uiteindelijk om gaat: Taylors liedjes zijn vaak echt, echt goed. Vooral het poprockmateriaal is veel sterker dan wat soortgelijke artiesten laten zien. 'Treacherous' bijvoorbeeld is sterk opgebouwd, via de beproefde rustig-hard-rustig-formule weliswaar, maar het nummer overtuigt ontzettend. Maar het mooiste is nog wel 'All Too Well', dat ik oprecht prachtig vind, vooral dankzij de tekst.

Die teksten zijn misschien nog wel de sterkste kant van Taylor; ze onderscheidt zich op dat vlak in elk geval van vele andere artiesten. Sterker nog, ze is gewoon een uitstekende tekstschrijfster. Natuurlijk zitten de nummers soms op het randje van het clichématige, maar dan gaat dat om losse zinnen. Ze compenseert dat wel gemakkelijk met sterke sfeerschetsen, goede, verhalende nummers, fijne humor ('This morning I said we should talk about it / Cause I read you should never leave a fight unresolved / That's when you came in wearing a football helmet'), plastische details (zie wederom 'All Too Well'). Op tekstueel vlak is ze ook aanzienlijk sterker dan menig verantwoorde singer-songwriter of indieband. Op 1989 zijn die aspecten nog beter uitgewerkt, en bevalt de muziek me uiteindelijk ook meer, maar Red is hoe je het wendt of keert ook gewoon een heel behoorlijke plaat.

Ik vind Taylor Swift ook goed hoor. Wat haar scheidt van de massa is dat ze altijd nog wat authentieks blijft houden. Dat kan ik wel waarderen.

Vanwege Slowgaze zijn lovende recensie heb ik deze de afgelopen tijd weer eens wat vaker opgezet. Ik heb de plaat onterecht onderschat.

Overgangsplaat, ja, dat is het zeker. Taylor schudt haar puberale veren af en haar interesse verschuift langzaamaan naar serieuzere zaken in het leven. Iets waar 1989 verder gaat. Toch is Red meer dan zomaar een overgangsplaat. Het is namelijk een hele goede overgangsplaat. Taylor heeft in deze periode alle tijd om goede nummers te schrijven en de productie, die overwegend in haar eigen hand was, zorgt er voor dat de arrangementen overwegend klein blijven. Dat maakt dit een hele fijne luisterplaat.

Verhoogd 4,0*

Grappig om dit terug te lezen. Niet veel later in de VS op vinyl aangeschaft om, inderdaad, aan de muur te hangen, haha.

Eensch. Had ik misschien ook wat genuanceerder kunnen zeggen. Dan maar even Slowgazestyle: Red

Als dit een overgangsplaat is, zijn Speak Now en Fearless dat ook. Elk album na het debuut is poppiër dan diens voorganger (en de steeds beter wordende teksten reflecteren haar leeftijd, zijn meestal autobiografisch).

Taylor Swift --> Fearless = meer focus op de hooks en grote refreinen
Fearless --> Speak Now = haar eerste échte volbloed popsongs
Speak Now --> Red = die lijn nog verder doorgevoerd met o.a. grote popproducers en de 'country' ver naar de achtergrond verbannen
Red --> 1989 = de transformatie compleet

Heel natuurlijke ontwikkeling in ongeveer even grote stappen per album. Ben heel benieuwd waar ze hierna mee gaat komen, want meer pop dan 1989 is schier onmogelijk en ik verwacht ook niet dat ze zichzelf gaat herhalen. Het volgende album is vast ook de eerste die langer dan twee jaar op zich laat wachten.

Doe er ook een halfje bij. Laatste tijd weer redelijk veel naar Taylor geluisterd en valt me andermaal op hoe goed haar songwriting is. Zowel qua teksten als opbouw onderscheidt ze zich enorm van de andere mainstream popartiesten. Begin Again, 22 en All Too Well behoren tot de beste nummers die ze gemaakt heeft. Daarnaast is I Knew You Were Trouble echt een heerlijke banger, hoor je veel te weinig meer op de radio.

Ik heb dit album onlangs aangeschaft om eigenlijk allemaal onbelangrijke redenen 1). Ik had al twee andere albums in m'n winkelmandje en wilde graag de 3 voor 25 deal bij bol. 2). De hoes is mooi. 3). Dit album doet mij denken aan een moderne 'Come on Over'. Dat album heeft ook 16 tracks en betekende toen voor Shania en nu voor Taylor de transformatie van countryzangeres naar popzangeres en de echte internationale doorbraak, en 4). Op MusicMeter wordt met superlatieven over Taylor gesproken..

Ik kende het album al maar het was al zo lang geleden dat ik er naar had geluisterd dat het bijna een nieuwe ervaring voor mij was. Het eerste wat mij opvalt is dat de drie Max Martin nummers er zo uit te halen zijn omdat ze eigenlijk alledrie hetzelfde klinken en nogal kinderlijk zijn. Ik vind ze ook eigenlijk niet zo leuk.

Gelukkig laat Taylor ook een andere kant van haarzelf op het album zien. 'Sad, Beautiful, Tragic' is een nummer dat me nog wel bij was gebleven en vind ik nog steeds één van de hoogtepunten, met name vanwege haar stemgebruik in de coupletten. 'All Too Well' is, zoals Slowgaze terecht aangeeft, echt goed geschreven en ook mooi gezongen. 'Down the stairs, you were there, you remember it all / It was rare, I was there, I remember it all too well'. 'State of Grace' is een goede opener en ook 'Red' vind ik erg leuk. 'The Lucky One' en 'Begin Again' zijn ook best prima.

Verder staan er veel nummers op die niet direct een indruk bij mij achterlaten. Misschien na vaker luisteren? Voor nu vind ik het vaak nog teveel aan bombast (te aanwezige drums). Aan de andere kant ken ik Taylor Swift inmiddels wel goed genoeg om te weten dat ik waarschijnlijk nooit echt een klik ga krijgen met haar muziek en haar schrijfstijl.

Ik blijf bij mijn voorzichtige drie sterren.

Goed, de liefde begon in juni 2015 toen ik in Denver (Colorado) op vakantie was en in de HMV een exemplaar meenam van "1989". Ik gaf de verkoper nog mee waarschijnlijk spijt te gaan krijgen, maar de jongen achter de counter zei nadrukkelijk "No, it's a great album"
De rest is geschiedenis. Sinds die aanschaf is ook de rest van haar albums aangeschaft en zitten alle nummers en de 5 albums van Taylor Swift in mijn kop. Wie de rest van mijn CD collectie bekijkt zal denken dat hier sprake is van totale verstandsverbijstering, maar echt, deze vrouw (100% made of Sunshine) is gewoon een van de beste Singer Songwriters van dit moment.
Hier is geen sprake van oppervlakkige popmuziek, maar van knap gecomponeerde, pakkende liedjes die zoals gezegd lange tijd in het hoofd blijven rondzingen. Darklands wordt hier ook erg vrolijk van.

Hier ervaar ik hetzelfde probleem als bij Speak Now: ik ben er absoluut van overtuigd dat het album me beter zou bevallen indien de speeltijd wat ingekort zou worden.

In zijn totaliteit bevalt Red me wel beter. Hits als We Are Never Ever Getting Back Together & I Knew You Were Trouble doen het nog steeds goed en er lijkt wat meer vaart in het album te zitten.

De lyrics kan ik hier trouwens een stuk beter verdragen dan op Speak Now. Er is wat mij betreft dus sprake van progressie bij mevrouw Swift. Ik vind dat de artieste hier meer tot wasdom komt (niet dat ik een aversie van bakvissen heb hoor).

Fijn duet met Gary Lightbody trouwens, het middenstuk van het album beviel me sowieso het meest.

Oh wat is ''All Too Well'' toch een prachtig nummer, een van mijn favorieten!
Die geweldige tekst, die opbouw, die twangy gitaren, die wall of sound

Red is verrassend te noemen. Het is wat schrikken naar de tijdsduur maar er zit redelijk wat variatie in deze plaat en ze verveeld niet echt. Voor mij zijn All too Well en I Almost Do de beste tracks. Ik bemerk wel dat deze plaat meer voor de tieners is dan voor de volwassenen. Hiermee zal ik niet meer dieper duiken in het oudere werk. Maar ik laat me de pret niet bederven. Het is wel degelijk een meer dan degelijke album.

Eindelijk uitgebreide analyses en waarderingen van Pitchfork voor al haar albums so far.
Dit album krijgt de hoogste beoordeling, een dikke 9.

Vind ik toch wel opvallend. Persoonlijk vind ik het haar minste, al zegt dat in haar geval weinig over de kwaliteit. Er staan volop briljante nummers op, maar het is minder een geheel dan haar andere albums omdat het duidelijk een overgangsplaat is.

Na het mislopen van de Grammy voor dit album, besloot Taylor dat haar volgende album volledig pop moest zijn. Geen country invloeden meer op 1989, ondanks druk van haar producers en platenmaatschappij. Bang dat haar country fanbase zou afhaken.
RED is zeker 100% haar overgangsplaat, maar het is desondanks een sterk afwisselend album met louter goede songs.

Met de decenniumlijstjes waar Taylor vaak naast andere popsterren zoals Carly Rae Jepsen en Robyn prijkt, dacht ik deze toch eens te proberen. Ook al omdat een aantal users wiens muzieksmaak ik vaak deel hier enthousiast over zijn. Nu valt me dit toch tegen. Het begint sterk met State of Grace en Red. Treacherous, All Too Well, Begin Again en I Almost Do kunnen er ook nog best door. De tweede helft is echter dramatisch slecht met de twee duetten als absolute dieptepunten. Qua lyrics kan ik me ook weinig inleven in de geest van een braaf pubermeisje. Niets voor mij dus... Ik zet maar weer wat Carly en Robyn op.

Heerlijke reactie Perfect !!!!

Een hele verbetering dan Speak Now. Een beetje op hetzelfde niveau als Fearless. Ik vind dat Fearless leukere nummers heeft over het algemeen, maar dit album klinkt weer meer volwassen en haar stem is prettiger. Dus ik weet nog niet welke beter is. Het is om het even voor nu.

Je merkt dat vanaf dit album de country erg minimaal is en ze steeds meer afglijdt naar popmuziek. Ik vind haar stem daarin wel veel fijner en ook de nummers. Ook is het allemaal wat toegankelijker, maar we zijn er nog niet. Ook dit album heeft hele leuke nummers, maar ook weer zeikerige en niet bijzondere nummers. Beetje om in slaap van te doen vallen. Leukste nummers zijn overduidelijk We are never getting back togehter, I Knew you were Trouble en Red. Daarnaast bevallen 22, I almost Do me ook heel erg. De rest ook beluisterd, maar blijven voor nu minder hangen. Maar over het algemeen leukere nummers dan Speak Now en haar eerste album. Minder gejengel en betere melodieën en beats.

Taylor heeft altijd erg lange albums en dat m.i. weleens ten koste van de kwaliteit die ze weldegelijk kan leveren. Dit album van 16 nummers is eigenlijk net 3 nummers te lang. Wellicht had de 3 bonustraks: The Moment I Knew, Come back... Be here en Girlt at Home bij de eerste uitgave kunnen zetten, want dat zijn gewoon leuke popnummers. 3,5* (halfje erbij)

State of Grace (4:56) --- 3,5
Red (3:43) --- 3,0
Treacherous (4:03) --- 3,0
I Knew You Were Trouble (3:40) --- 4,0
All Too Well (5:29) --- 3,5
22 (3:52) --- 4,0
I Almost Do (4:05) --- 3,0
We Are Never Ever Getting Back Together (3:13) --- 4,0
Stay Stay Stay (3:26) --- 3,5
The Last Time (4:59) --- 3,0
Holy Ground (3:23) --- 3,5
Sad Beautiful Tragic (4:45) --- 3,0
The Lucky One (4:00) --- 3,0
Everything Has Changed (4:06) --- 3,5
Starlight (3:41) --- 3,5
Begin Again (3:58) --- 3,0
The Moment I Knew * (4:47) --- 3,5
Come Back... Be Here * (3:44) --- 4,0
Girl at Home * (3:43) --- 3,5

19 november 2021 komt er nieuwe versie uit van Red. 30 songs, inclusief de beruchte 10 minuten versie van All Too Well. Taylor heeft haar eigen agenda. Geen Speak Now maar Red. Benieuwd of Ed en Gary meedoen. Voor onder de kerstboom.

Onder andere Chris Stapleton en Phoebe Bridgers op Taylor's version vault tracks.

Maar ze gaat dus van Fearless naar Red met Taylor's version? Vergeet ze niet iets?

Staat inmiddels weer eens op, de 2lp dan. De Taylor vetsion, 4lp op 45rpm staat hier natuurlijk ook ja. Hoorde onlangs een nummer van Red voorbij komen en dacht ja, long time no hear. En dan te bedenken dat dochter(tje)lief destijds aankwam met Love Story en dat was dan meteen ook mijn kennismaking. Dat kan zelfs een oudere jongere overkomen, toch?

Hoe dan ook, country per plaat verder op de achtergrond ofschoon het begrip country tegenwoordig een ietwat, nou ja... andere lading heeft als way back when. Over de dame en haar muziek inmiddels veel geschreven ook. Muziek? Kitsch? Rommel? Roept Uwes maar. Maar goed, ook bij deze beluistering blijkt dan maar weer dat er meer in zit dan bij een eerste vluchtige ontmoeting zeg maar. Gewoon goede plaat met overwegend goede tot soms zeer goede songs. Opener State of Grace was, is en blijft toch een ware anthem hoor. Klasse nummer en geweldige muziek. De gitaar daarbij richting U2 wel wat maar zo pakkend. De roffel op de drums, rollende bas met dan gitaar. Pakkend dus en ook nog eens zo melodieus. Neen deze dame kan het echt. Tenslotte staan al haar lps gewoon hier incluis haar Taylor versions en haar 2 alternatieve platen. Verbluffend gewoon. En draai ik State of Grace nog maar eens....puur genieten voor mij...

Knap popalbum, meer goede dan slechte nummers. Zowel de gitaarpopnummertjes als het scherpe 'We Are Never Ever Getting Back Together' en de heerlijke hit 'I Knew You Were Trouble' mogen er wezen. Een artiest waar je niet omheen kan, en in mijn optiek zit daar een kunstmatige factor aan, maar op dit album bewijst ze dat ze best wat kwaliteit in huis heeft, hoeveel Zweden hieraan ook hebben meegeschreven.

Ik snap niet dat ik All Too Well niet eerder heb beluisterd, ondanks de lofzang van Gretz. Genre overstijgend goed, zeker in de 10 minuten versie (al staat die niet op deze versie). Je hoort zeker de invloed van Joni Mitchell.

Zoals ik al bij de Taylor's Version schreef (die ik dankzij de bonus tracks én All Too Well (Ten Minute Version) iets hoger waardeer:

Swift was pas 22 toen ze dit album schreef. Om dingen in perspectief te plaatsen, toen Neil Young, met afstand mijn favoriete artiest, 22 was, was hij bezig met zijn debuut en ik kan je vertellen, niets op Young's debuut komt überhaupt maar in de buurt van All Too Well (laat staan de Ten Minute Version).

Sterker nog, er zijn maar weinig artiesten die op 22e een album van dit niveau hebben afgeleverd. The Beatles zeker niet. Ok, Dylan met The Freewheelin' dan, en ook al heb ik Dylan hoog zitten, denk dat ik liever naar Red luister.

Daarna nog even zitten nalezen, maar dit album staat op 99 in de Rolling Stone top 500 best albums, versie 2023. Slechts een paar albums die hoger staan en die zijn gemaakt door een jongere artiest, waarvan o.a. Jagged Little Pill van Alanis Morissette, die 21 was in 1995 (toevallig ook de eerste CD die ik kocht) en Illmatic van NAS.

Ik wil maar zeggen.