Willy DeVille - Crow Jane Alley (2004)

De grote onbekende hier op deze site, waar toch veel hokjesmensen blijken te zitten. Of het is soul, of het is gitaarmuziek, of electro, mààr van vele muziekjes houden zoals Raymond al zong, hoho !

De uitzonderingen bevestigen de regel. Er moeten toch nog echte muziekliefhebbers zijn die in vele muzikale vijvers vissen ?
Ik mag het hopen.

Deze plaat van Willy mag er weer wezen, maar zoals zo vaak zijn dat parels voor de zwijnen. Neen, geef de massa Rammstein of zo! Bweurk!

Deze plaat is van hoog niveau, van begin tot eind!
Daarom 4 gepaste sterren ****

Heee Evanshewson....je vergeet mij! Ik ben Willyfan hoor. Al heer erg lang en heb hem al 3 keer live gezien. Al zijn werk is prachtig en gelukkig is hij nog onder de levenden al had het een paar keer niet veel gescheeld.
na Live in berlin, met acoustisch bluesy werk, kwam dus Crow Jane Alley een paar jaar geleden alweer tot ons. Begint meteen heerlijk met Chieva dat wordt ingeleid door een soort kermisachtig gekras en dan losbarst een een heerlijke meezing en dansbare melodie.
Daarna een ouwerwets mooie song die uit zijn Mink Deville periode zou kunnen stammen: Right There, Right then
Het gaat verder met het wat zoetsappige my forever came today en de titlesong Crow Jane...een lied over de ellende van de eenzaamheid en de drugs...je kent het wel van Willy.
Muddy Waters vind ik persoonlijk het hoogtepunt van de plaat. Rauw en jankend op zijn mondharmonica
Come a little bit closer bekoort me ook heel erg. Het verhaaltje is grappig verteld en het is een lekker latinoritme
Slave to Love: een echte misser helaas. Waarom nou Willy, blijf toch af van dat soort misbaksels, en helemaal van die oerlelijke stringmachines.
De laatste twee nummers zijn wel weer ok, Trouble comin everyday vind ik weer ijzersterk zelfs, net als Muddy Waters. Dat soort nummers moet hij nog veel meer maken vind ik.

Mooi melancholie van een bijzonder iemand, heb hem 1 keer live in Rijssen gezien en dat maakte indruk, ik heb daarna ook de dvd Live in Berlin part2 gekocht. Goed verhaal gelezen in de OOR waar de tevens de nieuwe en cd Horse of a different colour werd besproken.

Ben wel benieuwd naar Horse..! 'Muddy Waters Rose Out of the Mississippi Mud' mooiste nummer zeker.


Rammstein is ook niet verkeerd hoor.

Wat een superlatieve berichten. Heb vandaag de cd ontvangen voor € 2 en draai m nu voor de 2e keer. Zeker niet verkeerd. Weet nog goed zijn live-concert op Rockpalast: waanzinnig. Vind het zeker geen verkeerde cd en hij is toch n meester in het omvormen van nummers tot covers. De cd heeft pieken en dalen en kan daarom van mij de 4 niet halen, maar wie weet. Was vooral verrast dat hij nog muziek maakte...Het is wel mooi puur...en daar houd ik van!

Ik kan me dat optreden in Rockpalast ook maar al te goed herinneren. Ik was nog nog jong, moest er laat voor opblijven maar het maakte een hypnotiserende indruk op me.

Deze CD is ook fantastisch, alleen Slave to Love valt een beetje uit de toon. Verder heerlijk vette Swamp-geluiden. 4sterren

Blijft volgens mij de beste plaat van de oudere Willy Deville.
Hij liet echt horen hoeveel stijlen hij beheerste en hoe groot zijn kennis is van de amerikaanse muziekgeschiedenis. Van country tot swampy blues en van zydeco tot mariachi. En dan ook nog even Brian Ferry coveren.....Willy was een veelkoppige draak. Misschien dat hij daarom ook nooit een grote ster werd. Al vond ik die kop in de volkskrant "een nooit ingeloste belofte" zwaar overdreven.

willy maakt muziek die in je kop blijft hangen......
tijdloos......

ken niet veel van de Ville, maar dit vind ik een vrij standaard en enigszins saai plaatje

Dat heeft de man vast ooit beter gedaan

suggesties?

Coup de Grace is duidelijk het beste van Mink Deville.

Verder zijn al zijn live-albums zeer de moeite waard.

Mee eens. En onder de naam Willy Deville zou ik zeggen: neem Backstreets of Desire. Maar als Crow Jane Alley je niet aanspreekt vrees ik dat je voor Willy Deville verloren bent.

Prachtige opener van willy. Weer een mooi anti heroiene nummer. De man weet het mooi te verwoorden. Ik heb iets met bruine suiker nummers. Gelukkig geen eigen ervaring he he. Toch is deze plaat minder dan zijn vorige. Er staan hier en daar wat mindere nummers op. Maar de man weet inderdaad verschillende stijlen aan te raken. Daar heeft bertus zeker gelijk in. Niet altijd even succesvol vind ik. Soms klinkt het mij iets te zeverig. Om even later weer lekker om de hoek te komen. Hij laat me hier en daar aan r.cooder denken Willy is maar een zeer beperkte zanger. Nu vind ik dat in het geval van de ville geen echt probleem. Vindt zijn stem nu eenmaal wat hebben breekbaar,doorleefd of gewoon lekker. Mooie cover trouwens van brain.f en zijn maten. Waar zijn stem mij juist weer precies weet te raken. In tegenstelling tot bertus.. Ondanks dat het een vrij bekend goed nummers is weet willy het toch wel een eigen kleur te geven. Maar smaken verschillen nu eenmaal nietwaar bertus?

Jammer dat de man ons verlaten heeft.

Ja, Iggy, het blijft jammer dat hij zo vroeg is overleden.
Die cover van Brian Ferry is mooi gezongen inderdaad, maar iets te veel aangezet met strijkers/synthesizers.

Daar heeft bertus inderdaad weer redelijk gelijk in. Had er een orginele eigenwijze willy saus over gegoten ala hey joe en we waren allemaal blij geweest denk ik.

Precies, dat mis ik, Iggy. Voor de rest heeft Crow Jane Alley gelukkig wel genoeg van die saus

Zeer diverse plaat van Willy Deville. "Crow Jane Alley" is niet echt in een hokje te plaatsen en daarom juist zo genietbaar. Ik vind het niet heel hoogdravend of buitengewoon vernieuwend, maar dat hoeft ook niet perse. Een divers palet aan stijlen komt voorbij, waar voor mij het bluesnummer "Muddy Waters Rose Out of the Mississippi Mud" er echt uitspringt (maar ik ben dan ook een echte bluesliefhebber). Ook het afsluitende "Trouble Comin' Everyday in a World Gone Wrong" is prachtig. "Crow Jane Alley" is een uitermate geschikte plaat voor de ontspannende momenten.

Dit is een bijzonder gevarieerd album van deze romanticus. Zijn vertolking van Slave to Love kruipt onder de huid.

Na Victory Mixture is CJA m'n 2e fave Willy solo studioalbum. Het enige wat erop aan te merken is, zijn de 2 covers op deze plaat.
Come A Little Bit Closer riekt nèt even te veel naar een poging om het Hey Joe-effekt te herhalen en Slave To Love had het in zijn handen beter gedaan met een wat steviger, vintage DeVille R&B, aanpak.

Als oorzaak van het laatste draag ik dan gelijk maar aan dat het hele album een voor Willy, in tegenstelling tot z'n voorgaande studioalbums, ongewoon laid-back aanpak heeft. Dat werkt voor z'n eigen materiaal wonderwel en maakt CJA tot een zeer genietbaar geheel waarbij ik echt moeite heb dat ik maar 2 fave tracks aan mag vinken.